ஏரி, குளம் தூர்வாரினால் குடிநீர் தேவைகள் தீருமா..?

கப்பிகுளம் ஜெ.பிரபாகர்

குடிநீர் பிரச்சினையைத் தீர்க்க என்ன செய்யலாம் என்று கேட்டவுடன், ஒட்டுமொத்தமாக அனைவரும் சொல்லக்கூடியது மழை நீரைச் சேமிக்க

வேண்டும்; ஏரி, குளங்களைத் தூர்வார வேண்டும் என்பதுதான். உண்மைதான்; இந்த இருவழிகள்தாம் நிரந்தரமாகக் குடிநீர் பிரச்சினையைத் தீர்த்துவைக்கும்.

பண்டைய காலங்களில் மனித இனம் தோன்றிய வரலாறுகளைப் படிக்கும்போதே, ஆற்றங்கரை நாகரிகம் என்றுதான் படித்திருக்கிறோம். நீர்நிலைகளைச் சார்ந்துதான் மனித இனமே வளர்ந்துவந்துள்ளது. குடியிருப்புகள் உருவாகும் இடங்கள் ஆற்றங்கரையோரமாக இருந்துள்ளன. பிற இடங்களில் குடியிருப்புகளை உருவாக்கினால் அங்கே ஒரு குளம் விவசாயத்துக்காகவும், ஒரு கிணறு குடிநீருக்காகவும், ஒரு குட்டை கால்நடைகளுக்காகவும் உருவாக்கப்பட்டிருக்கும்.

மனிதர்கள் உருவாக்கிய நீர்நிலைகள்

மனிதர்கள் உருவாக்கிய நீர்நிலைகளைக் கிணறு, குளம், கண்மாய், ஏரி, இலஞ்சியம், கயம், கேணி, கோட்டகம், மலங்கன், மடு, ஓடை, வாவி, சலந்தரம், வட்டம், தடாகம், நளினி, பொய்கை, குட்டம், குட்டை, கிடங்கு என்று பல பெயர்களில் அழைத்துவந்துள்ளார்கள்.

இவைதாம் நிலத்தடி நீர் ஆதாரங்களாகவும், மழைநீர் சேகரிக்கும் அமைப்புகளாகவும் விளங்கியுள்ளன.

வேளாண்மை செய்த மக்கள் தங்களின் நீராதாரங்களைப் பராமரித்திடக் குடிமராமத்து என்ற முறையைப் பின்பற்றி வந்துள்ளனர். குளங்களைத் தூர்வாருவதற்கு உடல் உழைப்பைக் கொடுத்துள்ளனர். இயலாதவர்கள் நிதி உதவி செய்துள்ளனர். குளத்தின் மீதான உரிமை என்பது விவசாயம் செய்பவர்களுக்கு மட்டுமின்றி, மீன் பிடிப்பவர்கள், கால்நடை வளர்ப்பவர்கள், சலவைத் தொழில் செய்பவர்கள் என்று நீரைப் பயன்படுத்தும் அனைவருக்கும் பொதுவானதாகவே இருந்துள்ளது. அதனால், பராமரிக்கும் பணியிலும் ஒன்றுசேர்ந்து ஈடுபட்டு வந்துள்ளனர். குளத்தில் பாசன முறைகளைச் செய்வதற்கும் கண்காணிப்பதற்கும், கம்புக்கட்டியார், நீர்க்கட்டியார், நீர்பாய்ச்சியார், குடும்பர், மடைக்குடும்பர், கரையார், நீராணிக்கர் என்று தனியாகச் சிலர் இருந்துள்ளனர். குளங்களைப் பாதுகாக்கும் காவற்காரர்களும் நியமிக்கப்பட்டுள்ளனர்.

மழை பெய்யும்போது அடித்துவரப்பட்ட மண், மணல், புழுதி போன்றவை குளத்தின் அடியில் தேங்கி விடுவதுண்டு. அதில் பயிர்களுக்குத் தேவையான, பல நுண்ணுயிர் சத்துகளும் அடங்கியிருக்கும். வண்டல் மண் அல்லது கரம்பை மண் எடுக்கும் விவசாயிகள் அதைத் தங்களது வேளாண் நிலங்களின் உயிரோட்டத்தை அதிகரிக்கவும் வளப்படுத்தவும் பயன்படுத்துவார்கள். இதை சேடை மண், சேற்று மண் என்றும் சில பகுதிகளில் அழைக்கின்றனர்.

வண்டல் எடுத்த பின்பு குளங்களைத் தூர்வாரி, கரையைப் பலப்படுத்துவார்கள். குளங்களில் நடுவே குருவித்திட்டு என்று அழைக்கக்கூடிய மணல் திட்டுகளை உருவாக்குவார்கள். இந்தத் திட்டுகளில் பனை, பூவரசு, வேம்பு, இலுப்பை, ஆலமரம் உள்ளிட்ட மரங்களையும் நட்டு வளர்ப்பார்கள். இந்தத் திட்டுகள் பறவைகளுக்கு அடைக்கலமாக இருக்கும். கால்நடைகள் இளைப்பாறும். விவசாயிகள் ஓய்வெடுப்பார்கள்.

குளங்கள் தூர்வாரப்படும்போது குளத்தின் கரையோரத்தில் மண் அள்ளக் கூடாது; மடை, கலுங்குப் பகுதியில் மண் அள்ளக் கூடாது என்பதை விவசாயிகள் வழக்கமாகவே கொண்டிருந்தனர்.

மன்னர் காலங்களில் ஏரிவாரியம் அமைத்து நீர்நிலைகளைப் பராமரித்தனர்.

அரசின் பொறுப்பில் ஏரிகள்

ஆங்கிலேயர் ஆட்சிக் காலத்தில் ரயத்துவாரி முறையில் நிலங்கள் பகிர்ந்துகொடுக்கப்பட்டன. நிலவரி வசூலிக்கப்பட்டது. அதனால், 1800ஆம் ஆண்டுக்குப் பின்னர் ஏரி, குளங்களைப் பராமரிக்க ராணுவப் பொறியாளர் நியமிக்கப்பட்டார்.

1850க்குப் பின்னர் கடுமையான வறட்சி ஏற்பட்டதால், 1878களுக்குப் பின், ஏரிகளைப் பராமரிக்க ஆணையம் அமைக்கப்பட்டது. 200 ஏக்கருக்கு மேல் பாசனம் பெறும் ஏரிகள் அரசின் கட்டுப்பாட்டில் சென்றன. மற்றவை ஊரின் பொதுச்சொத்தாகப் பராமரிக்கப்பட்டன. ஏரி மராமத்து ஆய்வாளர் நியமிக்கப்பட்டார்.

1858இல் கொண்டுவரப்பட்ட சென்னை வேலையாட்கள் சட்டம், நில உடைமையாளர்களைக் கட்டாயமாகக் குடிமராமத்து முறைகளில் ஈடுபட வைத்தது. பாசன முறைகளில் அரசின் பங்கு பற்றி அச்சட்டத்தில் எந்த விதியும் இல்லாததால், 1901ஆம் ஆண்டு உருவாக்கப்பட்ட பாசன ஆணையம் இச்சட்டத்தை ரத்து செய்தது.

ஆங்கிலேயர்கள் நீரின் மீதான உரிமையைத் தங்களின் கட்டுப்பாட்டில் வைத்துக்கொள்ளவே விரும்பினார்கள். விடுதலை இந்தியாவில் உணவு உற்பத்திக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்பட்டதால், நீர்நிலைகள் அரசின் கட்டுப்பாட்டுக்குச் சென்றன.

இந்தியா விடுதலை அடைந்த பிறகு ஏரி, குளங்களைப் பராமரிக்கப் பொதுப்பணித் துறை என்ற அமைப்பு உருவாக்கப்பட்டது. நூறு ஏக்கருக்கு மேல் பாசனம் பெறும் குளங்கள் பொதுப்பணித் துறையின் கட்டுப்பாட்டில் சென்றன. நூறு ஏக்கருக்குக் குறைவாக உள்ள குளங்கள் ஊராட்சி ஒன்றியங்களின் கட்டுப்பாட்டில் சென்றன.

ஏரி, குளங்களில் நீர் வற்றிய பின்பு அதில் விவசாயம் செய்வதும் மேய்ச்சல் நிலமாகப் பயன்படுத்துவதும் நடைமுறையிலிருந்து வந்துள்ளன.

வற்றிப்போன அக்கறை

மன்னர் காலங்களில் நடைபெற்ற போரின்போதும், முகாலயர்கள் படையெடுப்பின்போதும், சைவர்கள் சமணக் கோயில்களை இடித்தபோதும், டச்சுக்காரர்கள், பிரிட்டிஷ்காரர்கள் போரிட்டபோதும், அரண்மனைகள், கோட்டைகள், மதவழிபாட்டுத் தலங்கள் இடிக்கப்பட்டுள்ளன. ஆனால், ஏரி, குளம், நீர்த்தேக்கம், தடுப்பணைகள் ஆகியவை எந்தவித சேதமும் அடைந்துவிடக் கூடாது என்று அனைவரும் பொறுப்புடனே இருந்துள்ளனர்.

தூர்வாருதலில் நடக்கும் தவறுகள்

இன்றைய காலகட்டம் அப்படியில்லை. தூர்வாருகிறோம் என்ற பெயரில் ஏரி, குளங்களிலிருந்து லாரி, லாரியாக மணற்கொள்ளை நடைபெறுகிறது.

வண்டல் மண் எடுத்துவந்த குளங்களில் சவுடுமண், பாறைமண், செம்மண், சரளைக்கற்கள் எடுக்கவும் அனுமதி இருப்பதால், விவசாயிகள் மட்டுமின்றி பொருளீட்டும் நோக்கத்தோடு தனி நபர்களும் குளங்களைத் தூர்வாருகின்றனர் அல்லது மண் அள்ளுகின்றனர். செங்கல் சூளை, சாலைகள் அமைப்பது, கட்டடப்பணிகளின் தரைத்தளத்தை நிரப்புவது, தாழ்வான பகுதிகளை மேடாக்குவது என்று பல்வேறு பணிகளுக்கு ஏரி, குளங்களிலிருந்து மண் அள்ளப்படுகிறது. வியாபார நோக்கத்தோடு அள்ளப்படுவதால், குளத்தைப் பராமரிப்பது அல்லது பாதுகாப்பது கேள்விக்குறியாகிவிட்டது.

கரையின் உயரத்திலிருந்து இரு மடங்கு நீளத்திற்கு மண் அள்ளக் கூடாது, ஒரு மீட்டர் ஆழத்திற்கும் மேல் பள்ளம் தோண்டக் கூடாது, மதகு, கலுங்கு, தரைப்பாலம், குளக்கரை சேதம் ஆகக் கூடாது என்ற சிறு கனிம சலுகைச் சட்டம் 1959இல் கூறப்பட்ட விதிமுறைகள்கூட அப்பட்டமாக மீறப்படுகின்றன.

குளம் என்றால் நீர்வரத்துப் பாதையிலிருந்து பாசனத்துக்கு நீர் திறந்து விடப்படும் மடை இருக்கும் பகுதி வரை சாய்வு தளம்போல அமைந்திருக்கும். குளம் நிறைந்து வெளியேறும் கலிங்கு சற்று மேடான பகுதியில் இருக்கும். ஆனால், இப்போது தூர்வாரப்படும் குளங்களில் ஆங்காங்கே பள்ளம் தோண்டப்பட்டு நீர்நிலைகளின் கட்டமைப்பே சிதைக்கப்படுகிறது. மழை நீர் வந்தால், மடை இருக்கும் பகுதியில் மட்டுமின்றி, குளத்தின் உள்ளேயே ஆங்காங்கே குட்டைகள் போல நீர் தேங்கி நிற்கும். இதனால், நீரின் பெரும்பகுதி ஆவியாகிவிடும்.

குளத்தில் நீர் தேங்க ஏதுவான பகுதிகள், நீர்வரத்துப் பகுதிகள், நீர்ப்பிடிப்பு பகுதிகள், நீர்த்தேக்கப் பகுதிகள் என ஒவ்வொரு பகுதிகளையும் அளவீடு செய்து, எவ்வளவு மண் அள்ள வேண்டும் என்று கணக்கிடுவார்கள். அத்தகு பண்டைய நீர் மேலாண்மை முறைகள் இன்றைய தூர்வாரும் பணிகளில் செயல்படுத்தப்படவில்லை.

வண்டல் மண் தவிர, தளர்வான மண் இருந்தால் எடுக்கக் கூடாது. களி நிரம்பிய மண்ணிலும், கடினமான மேற்பரப்பு கொண்ட மண்ணிலும் மழைநீர் உட்புகாது. அந்த மண்ணும் நீரை உள்வாங்கித் தேக்கி வைக்காது. பாறை அடுக்கில் நீரைத் தேக்கி வைப்பதால் நிலத்தடி நீர் மேம்படாது, மண் வளமும் அதிகரிக்காது.

கரைவேட்டிகளும் நீர்நிலைகளும்

ஏரி, குளங்களின் மீதான ஆக்கிரமிப்பைக் கட்டுப்படுத்தவும் அகற்றவும் தமிழ்நாடு அரசு ஏரிகளைப் பாதுகாத்தல், ஆக்கிரமிப்புகளை அகற்றுதல் சட்டத்தை 01.10.2007இல் கொண்டுவந்தது. நடைமுறையில் அந்தச் சட்டத்தின்படி நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்படவில்லை. நீரைப் பயன்படுத்துவோர் சங்கம், பாசனதாரர் சங்கம், ஆயக்கட்டுதாரர் சங்கம், விவசாயச் சங்கம் எல்லாவற்றிலும் கரைவேட்டி கட்டியவர்கள் பொறுப்புக்கு வந்ததால், நீர்நிலைகளின் மீதான உரிமையைக் கேள்வி கேட்கக்கூட ஆளில்லை.

இருக்கிற ஏரி, குளங்களைத் தூர்வாருகிறோம். அந்த ஏரிக்கும் குளத்துக்கும் நீர்வரத்து ஓடைகள், கால்வாய்கள் எங்கே இருக்கிறது என்றால் தேடிக்கண்டுபிடிக்க வேண்டும். நீர்வரத்துப் பகுதிகள் மட்டுமில்லை; நீர்ப்பிடிப்புப் பகுதிகளும் கிடையாது. ஏரியைச் சுற்றி பெய்யும் மழைநீர் நீர்ப்பிடிப்புப் பகுதிகளிலிருந்து பெருக்கெடுத்து ஓடிவந்துதான் ஏரியை நிரப்பும். சென்னை போன்ற பெருநகரங்களில் ஏரி இருக்கிறது. நீர்ப்பிடிப்புப் பகுதிகள் அனைத்தும் குடியிருப்புகளாகவே இருக்கின்றன. கிராமப்புறங்களில் மேய்ச்சல் நிலங்களாக இருந்த, நீர்ப்பிடிப்புப் பகுதிகள் ஆக்கிரமிப்பில் சிக்கியுள்ளன.

நீர்வரத்து இருந்தால்தானே தூர்வாரிய ஏரி நிரம்பும்? முறையாகத் தூர்வாரினால்தானே நீரைச் சேமிக்க முடியும்? அதனால், அரசு தூர்வாரினாலும், தன்னார்வலர்கள் தூர்வாரினாலும், தனியார் தூர்வாரினாலும் நீர்த்தேக்கப் பகுதி, நீர்வரத்துப் பகுதி, நீர்ப்பிடிப்புப் பகுதி, பாசனப் பகுதி அனைத்தையும் பராமரிக்கும், பாதுகாக்கும் ஒருங்கிணைந்த நீர் மேலாண்மைச் செயல்பாடுகள்தான் நீரைச் சேமிக்கும் நிலையான தீர்வாக அமையும்.